“Het enige perfecte beeld is dat van wie je werkelijk bent”. En het raakte me. Omdat ik het niet altijd zo zie en ervaar. Omdat ik het nog steeds spannend vind om mijzelf te laten zien, waar ik voor sta, in mijn werk als trainer en mentor voor ondernemers.  Als ik laat zien waar ik voor sta , met mijn bedrijf, dan maakt het me kwetsbaar, omdat ik met mijn kop boven het maaiveld uit kom en niet iedereen waardeert dat. Aan de andere kant geeft het me ook veel energie, want als ik het wel  laat zien waar ik voor sta en ervoor ga, brengt het ook vaak juist wat ik wil; het leidt tot mooi inzichten, praktische stappen en groei van ondernemers, teams en dus hun bedrijf.

Het spanningsveld van omgaan met de “must” die je voelt om iets te betekenen voor een ander, hem of haar te helpen én de onderliggende stemmetjes die je vertellen om het niet te doen  is ook voor mij soms nog pittig.

Zeker als zo’n stemmetje heel hard roept “Doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg”? Deze kom ik inmiddels niet meer tegen gelukkig, maar ik heb ‘m verslagen door mezelf voor te houden, continu weer, dat ik er met “gewoon doen”niet kom. Elke succesvolle ondernemer ging ervoor, tot het bizarre toe, wat zo stapsgewijs leidde tot succes. Want als ik met de meute mee ga, dan valt mijn expertise en bedrijf niet op en dat is juist wat het nodig maak. En daar komt bij, dan ik weet dat ik niet gek ben want er zij ook heel veel mensen die WEL blij zijn met waarde, mijn diensten, mijn gedachtespinsels, mijn uitingen. Waarom? Omdat ze echt zijn…

Of als het stemmetje zielig zegt “Als ik dit doe, dan lukt het vast niet” . (Deze variant is voor mij een bekende en heel af en toe piept ie nog wel eens omhoog, als ik weer iets nieuws ga proberen ( zoals bijvoorbeeld de Challenge recent). Maar ik snoer dit stemmetje de mond, door mezelf voor te houden ( in herhaling) dat ik het écht graag eens wil doen en uit ervaring weet dat als ik het niet doe, spijt krijg. Dus het credo “Liever Oeps dan had ik maar…”. hangt boven mijn bureau.

Ook het smalende stemmetje “Wie denk je wel dat je bent?” komt nog weleens voor bij. In mijn geval heeft dit stemmetje het gezicht van een puberjongen uit mijn vroegere VWO klas  die met zijn handen in zijn zij voor mij staat en me simpelweg uitlach. Mentaal stel ik me dan voor dat ik hem een schop geef, me omkeer en wegfiets . Dit geeft me direct een overwinningsgevoel, waardoor ik mijzelf juist weer uitdaag om er wel voor te gaan. Toen durfde ik niet, maar nu wel.

En het laatste aandachttrekkende stemmetje “Wie zit hier nu op te wachten” snoer ik de mond door simpelweg door hardop een aantal namen van mijn favoriete klanten te noemen. Het doet me beseffen dat ik iets voor hen heb kunnen betekenen, omdat ik dit stemmetje ook hoorde toen ik iets nieuws in de wereld zette en zij degene waren die erop zaten te wachten en gretig gebruik van maakten.

Kortom, het enige perfecte beeld wat ik kan hebben is mijn werkelijke ik en steady  te blijven tonen wie ik ben en waar ik voor sta. Alleen dan kan ik door, mijn droom verwezenlijken en de energie blijven houden in het dagelijks uitdragen hoe ik dit met mijn bedrijf invul.  Want face it, het voelt echt gaaf als datgene waar je in gelooft en voor gaat staan zijn vruchten afwerpt; niet voor mij, maar voor die ander… Dat is mijn perfecte beeld en alleen mijn werkelijke ik kan dit doen. Doe jij het ook?